Lama'ya Mektuplar // Part 1

22.11.2017

Yine Hiçbir Şey Yapasımın Olmadığı Bir Gün

Ve İçini Kusmak

Pek şeker, çok tatlı,
Canım Lama, 

Böyle zamanlardan bahsederken bozuk plak gibi hissediyorum kendimi.

İstemiyor olmama rağmen sürekli başa dönüyorum.

Yüzeye ulaşmak için çırpınıyorum ama daha da dibe batıyorum.
Yine soldan soldan geldiler anlayacağın.
Ama tahtalara vuralım, uzun zamandır çok pozitif ve
kendimden bekleyemeyeceğim derecede aktiftim.
Hatta gören herkes anlayamadığım bir şekilde şaşırıyordu.
Kenafir gözlüler...
Bkz.
*Kenafir
-nazar değdiren, gözüyle deve yıkan.-

Seninde anlayabileceğin gibi ibre biraz yön değiştirmeye başladı. 

Nedenleri nasıl sıralamalıyım bilemiyorum.

Mesela kış geldi. Kendisini çok sevmeme rağmen yaşamayı pek de sevmediğim bir mevsim.

Özellikle Türkiye gibi sadece kendi gırtlağını, yatağını, sıcağını düşünenlerin olduğu bir ülkede, evsizler ve hayvanlar zor durumdayken. 

Okurken sızlayan güzel kalpleri tenzih ediyorum.

Bu nefis de yukarıda yazan satırların çirkinliğinden beri değil ne yazık ki...

Bu konuyla ilgili büyük çok büyük şeyler yapmamız lazım. Ama ne? Hala bir fikrim yok!

Düşünmek yetmiyor!

Sonra bir ara faranjit olmuştum, geçti sanıyordum ama ilaçları bırakınca anladım ki hücrelerim hala hastalıkla boğuşmaya çalışıyormuş ve bu sefer pek de geçip-gitmeye niyeti yok! Neyse ki ikinci vizeleri dün itibari ile atlattım da kafam biraz olsun rahatladı.

Evde soğuk rüzgarlar esiyor. Kadın yine mutlu değil.

Ve o mutlu olmadığında evde ki kimse mutlu olmuyor.

Evdeki diğer insanların mutluluğu, kadının mutluluğuyla paralel. 

Ama kadının mutluluğu evdeki diğer insanların mutluluğuyla kesinlikle paralel değil.

Aramızda ilginç bir matematik var.

Çözemiyor, çözemedikçe de yoruluyorum.

bkz.

*kadın

vücudu yorgun,

zihni yorgun,

kalbi yorgun.

yardıma ihtiyacı var...

edemiyorum

etsem de kabul etmez.

Hayat da şu sıralar beni pek sevmiyor açıkçası. 

İşlerim hep sarpa sarıyor...

Elimi attığım her şey elimde kalıyor.

Hiçbir şey için vakit bulamadığımdan yakınıyorum ama çok fazla boş zamanım var. Genelde kendimi görünmeyen köşelere atıp bir şeyler okumakla geçiriyorum bu zamanı. Yapmam gereken şeyler biriktikçe birikiyor.

Alınmasınlar ama loğusa kadınlar gibi hissediyorum.

Biraz da dedikodu yapıyorum, beyaz yalanlar söylüyorum.

Buda ruhumu yoruyor çokça, yapmak istemiyorum ama...

Ama.

Öncesini silip süpürüyor.

Şu aralar sana benzemeyi o kadar çok istiyorum ki. Senin gibi sinirlendiğimde, beni sinirlendirenlerin yüzüne tükürecek kadar cesur, pervasız ve görgüsüz olmayı...
Düşlüyorum bazen. Gözüm dönüyor, aklımda karşımdakinin yüzüne okkalı bir tükürüğü tam on ikiden vurduğumu canlandırıyorum...
Gülüyorum, şaşırıyor.
Bilse, ah bir bilse, o da güler halbuki.
Yine yazmaktan ve okumaktan başka hiçbir şey yapasımın olmadığı, yapmam gereken şeylerinse dağ gibi biriktiği puslu bir gün.
Çırpınmayı bıraktım ki, dibi görebileyim...
Daha kuvvetli sıçrayıp tekrar deneyebileyim...
Güzel günler gelecek, biliyorum!
Ama sen yine de, sarsılıp kendime gelmem için bana dua et.
Sevgiyle
♥