Kalan; 16 ve buçukluk

KURTULUŞ

#20'denonce20  Kalan; 16 ve buçukluk

Hola canım okur, 
Listemdeki maddelerle uğraşmayı bırakışımın üstünden çokça zaman geçmiş.
Bu gerçekleşebileceğine asla inanmadığım maddelerimden biriydi. Gerçekleştiği gün hayatın kulağıma eğilip umut etmekten asla vazgeçme diye fısıldadığını söylersem bana inanır mısın?
Madde 13; Engelli bir hayvan sahiplenmek.
Bu maddenin üstüne böyle bu çizgiyi çekebilmek o kadar değerliydi ki benim için...

Hani bazı hikayeler vardır hüzünlü başlar sonra o hüzün hep devam eder ama umut ilişiverir yanına. Bu o hikayelerden biri. Kurtuluş yatağında oturup o gün onu sokakta kaderine terk etmediği için minnet dolu gözlerle annemi izlerken tam da böyle düşünüyorum işte. Bu ev artık hep bir parça hüzün barındıracak. Çünkü Kurtuluş çok yüksek bir ihtimalle bir daha yürüyemeyecek. Ama hayatta kalmak için öyle çok acıya katlandı ve öyle büyük bir savaş verdi ki, tekerlekleri geldiğinde ve yaraları iyileştiğinde tekrar deli danalar gibi koşacağını hayal etmek umut veriyor bana.

 Sadece 3 hafta önce, tonlarca soru vardı hepimizin aklında. 
"Binlerce belki geçiyordu geceden."
Yüreklerimiz "Yarına çıkabilir mi?" diye atıyordu.  Annem ve ablam bulmuş Kurtuluş'u. Anlayamayan gözlerle tutmayan arka ayaklarını inceleyip, kendini yolun biraz daha kenarına çekmeye çalışıyormuş. İç kanama riskine karşı bir iğne yapmış veteriner; "Bu geceyi atlatırsa yarın  hastaneye götürün" demiş. Bütün gece endişeyle ve kaygıyla baktık ona.Yumuşacık gözlerini gözlerimize dikip neden o kadar endişeli olduğumuzu anlamaya çalıştı. Tatlı tatlı miyavlayıp durdu bütün gece...
"Ölmeye niyetim yok, boşuna üzülmeyin" demeye çalışıyormuş meğer bize. 
Doktorlar akciğerinin yarısının solduğunu, böbreklerin ve bağırsakların kısmi hasar gördüğünü ve omurilikte ödem oluştuğunu söylediler. Omuriliği sağlam olmasına rağmen neden yürüyemediğini uzun bir süre anlayamadılar. Emin olmamakla birlikte kasların arasına pıhtı gitmiş olabileceğini söylediler. Genelde karşılaşılabilen bir problemmiş.

"Yürüyemeyebilir." dediler ama onları duysaydınız Kurtuluş'un yürüyebilmesi için bir mucizeye ihtiyacı olduğunu anlardınız.
Bu blogu mucizelere inandığım için yazıyorum ben. Mucizeyi aradığım için.
Varsın doktorlar umutsuz olsunlar. Benim umudum var. Herkes ayaklarıyla yürümek zorunda da değil üstelik. Bazıları var ki yürekleriyle yol alıyorlar.
Kurtuluş'un atmak için canla başla çalışan bir kalbi var. Kalbinden öpün onu.
Bolca da dua edin lütfen, bundan sonraki hayatı çiçek bahçelerinde geçsin ♥ 

dipçe: Bu maddeyi onlarsız gerçekleştiremezdim. Bana cesareti öğreten ve karanlık yollarımı kalplerinin ışığıyla aydınlatan aileme sonsuz teşekkürler, kucak dolusu öpücükler...