Lama'ya Mektuplar // Part 3

22.12.2018
-geçmiş zaman-
geçmişmizaman?

Lama,
 Değer vermediğin günler oluyor mu?
Bugünü de yaşamadan geçireyim dediğin;
yatağından çıkmadan, beyninin uyuşukluğuna karışmadan, yemeden, içmeden hatta uyumadan öldürdüğün günler... Play/Pause tuşuna ihtiyaç duyduğun günler...
İtiraf edersen yargılamam. Çünkü ben gerçek bir katilim bu mevzu söz konusu olduğunda...
Bkz.
*Katil

-ölüme yol açan, öldürücü.-

Kendiliğinden varolan güzelliklerin bir anda hayatıma girmesini çok özlediğim zamanlarda yapıyorum bunu. Öylece ortaya çıkmalarını ve beni mutlu etmelerini ümit ediyorum.
Daha kötülerinin olabileceğini unutuyorum...

Yine yokmuşum gibi davranmaya çalıştığım bir gün en yakın arkadaşım;

"Çevrendeki insanların senin için ne kadar değerli olduğunu sorgulamaya ihtiyacın var." yazdı bana.
Çok düşündüm bu sözü.
Bana olan kırgınlığının; gözümdeki yerini, onun tayin edebilmesi iznini verişine şaşırdım.
Çevremdeki insanların benim için ne kadar değerli olduklarının özellikle son zamanlarda oldukça farkındayım... Özellikle son zamanlarda... Ama senin gibi o da bunu bilemez. Çünkü bazen, bazı şeyler kendiliğinden anlaşılmak ister.
Aranmak, bulunmak ve hissedilmek...
Teyzem pek iyi değil.
Pazartesi günü PET'e girdi. Yarın sonuçlara göre tedavisi netleşecek.
Bkz.
 *PET
-bir nükleer görüntüleme yöntemidir-

Öyle diyor doktorlar. ...
Ama  1 yıldır hiç bir söylediklerini de yapmadılar zaten. Söylemedikleri ve sır gibi kendilerine sakladıkları gerçekler daha değerli benim nezdimde.
Çocuktum hala hatırlıyorum,
Ayaklarımı koymak için bile zar zor yer bulduğum küçücük bir arabamız vardı. Babamın CD'nin varlığını yeni yeni kabul etmeye başladığı zamanlardı.
Arabaya alınan ilk CD Volkan Konak oldu. Sanırım sonuncusuydu aynı zamanda...
O arabayı satana kadar hep o CD'yi dinledik. İçindeki tüm o şarkıları ezbere biliyordum.
Çocuk aklımla asla anlayamadığım tek şarkı;
Cerrahpaşa'ydı.
Bkz.
*Cerrahpaşa
-Vay seni Cerrahpaşa, İçmem suyundan içmem, Bir daha ki seneye yolcuda gelir geçmem, İnandık doktorlara öyle böyle dediler, Ayrılık defterini elimize verdiler, Herkesin bir derdi var durur içerisinde -

13 yıl sonra bugün anladım.
Eksilerek öğrendim, özümsedim.
Ailemdeki herkes biraz eksildi bu sıralar.
Biraz babam,biraz annem, biraz biz...
Ama en çok da teyzem.
O gün seni kırmak istemedim bu arada. O gün kimseyi kırmak istemedim.
Keşke kelimeler umutsuzluğu bitirmeye yardımcı olabilseydi Lama.
Umuda ihtiyacım var.
Mutlaka yaz bana.
Sağlıcakla...
Elif
♥